حافظه

حافظه بر سه قسم است! 1- احساسی 2- سینمایی 3- القایی

1- حافظه احساسی آن باشد (شاید هم است!) که من اصولا یادم نمیاد چی شده بود ولی یادمه که فلان موقع فلان احساس رو داشتم. هر چند همین الآن هم معمولا برای داشتن فلان احساس، دلیل خاصی پیدا نمی کنم به خصوص اگه احساس ناراحتی باشه. یه جورایی یعنی همیشه

2- حافظه سینمایی یعنی شما با دوستتون (جی اف یا بی اف گرام) رفتید سینما! جدا از اینکه فیلم خوب بوده یا بد، یا اصلا فیلم چی بوده، بالاخره یه چیزایی تو حافظه می مونه دیگه! بالاخره سینمایی گفتن و چراغ هایی که بی شک خاموش میشن و ... هان؟ من چی دارم می گم؟ آهان! می خواستم حافظه سینماییم رو توضیح بدم. اصولا اون موقع ها که حافظه من رو می ساختن، تکنولوژی زیاد پیشرفته نبوده. در حد دوربین های 1.3 مگاپیکسل موبایل های قدیمی با محدودیت فیلمبرداری دو دقیقه! یعنی مثلا من یه اتفاق رو یادم میاد. کوتاه، خلاصه، گاها همراه با پارازیت و ... گاها هم فقط یه عکسه. بی صدا. بی حرکت

3- و اما حافظه القایی! واقعا چیز عجیبیه ها ولی اینا چیزایین که من اصلا به یاد نمیارم فقط از بقیه شنیدم که همچین اتفاقی افتاده یا مثلا یه عکسی ازش دیدم. معمولا در مورد اتفاقات دوران کودکیه. هر چند همین الآن هم بعضی وقتا ملت یه چیزایی میگن که من اصلا یادم نمیاد!!!

اینا رو گفتم، ولی موقع تعریف کردن، حال ندارم تک تک بنویسم که این الآن مربوط به کدوم نوع حافظه است. فقط نوشتم که نوشته باشم

پ.ن: آخرین امید برای سفری که برنامه اش رو ریخته بودم بر باد رفت. سفر پر... اعصاب معصاب پر...

قرار بود روزی یه آپ بذارم اینجا. ممکنه چند روزی فاصله بیفته بین پست های اصلی. همونایی که قراره وایسم جلو آینه و ...